Furosemid hameln to lek moczopędny stosowany głównie w leczeniu obrzęków związanych z niewydolnością serca, wątroby lub nerek, a także w nadciśnieniu tętniczym. Działa poprzez zwiększenie wydalania wody i soli z organizmu, co pomaga zmniejszyć obciążenie serca i obniżyć ciśnienie krwi.

Preparat dostępny wyłącznie na receptę: TAK

Skład

Substancje czynne

• Furosemid – podstawowa substancja aktywna tego leku, znana ze swoich właściwości moczopędnych. Jest to diuretyk pętlowy, który działa na nerki, zwiększając wydalanie wody i soli z organizmu.

Substancje pomocnicze

• Woda do wstrzykiwań – używana jako rozpuszczalnik dla substancji czynnej.
• Chlorek sodu – pełni rolę stabilizatora osmotycznego oraz wspomaga rozpuszczanie furosemidu.
• Wodorotlenek sodu – stosowany do regulacji pH roztworu.
• Kwas chlorowodorowy – również używany do regulacji pH, aby zapewnić optymalną trwałość leku.

Mechanizm działania

Furosemid hameln to diuretyk pętlowy, który działa poprzez hamowanie reabsorpcji sodu i chloru w ramieniu wstępującym pętli Henlego w nerkach. Skutkuje to zwiększoną produkcją moczu, co prowadzi do zmniejszenia objętości płynów w organizmie. To działanie pomaga obniżyć ciśnienie krwi oraz zmniejszyć obrzęki, które mogą występować przy niewydolności serca czy innych schorzeniach.

Wskazania do stosowania

Furosemid hameln jest stosowany przede wszystkim w leczeniu obrzęków związanych z niewydolnością serca, wątrobową i nerkową. Jest również zalecany w przypadku nadciśnienia tętniczego, szczególnie wtedy, gdy inne leki przeciwnadciśnieniowe są nieskuteczne. Ponadto, może być używany w leczeniu przewlekłej niewydolności nerek, aby zmniejszyć nadmiar płynów w organizmie.

Dawkowanie

Standardowe dawkowanie dla dorosłych

Dawka początkowa furosemidu dla dorosłych wynosi zazwyczaj od 20 mg do 40 mg na dobę. Dawka może być stopniowo zwiększana w zależności od reakcji pacjenta, jednak nie powinna przekraczać 600 mg na dobę.

Dostosowanie dawki dla pacjentów z niewydolnością nerek

U pacjentów z niewydolnością nerek dawka furosemidu powinna być dostosowywana indywidualnie. Zaleca się rozpoczęcie terapii od niższej dawki, obserwując reakcję pacjenta i wykonując regularne testy funkcji nerek.

Dawkowanie w przypadku nadciśnienia tętniczego

W leczeniu nadciśnienia tętniczego furosemid jest zwykle stosowany w dawkach od 20 mg do 80 mg na dobę, podzielonych na dawki poranne i wieczorne. Dawka powinna być dostosowywana w zależności od efektywności oraz tolerancji leku przez pacjenta.

Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na furosemid lub inne sulfonamidy

Lek jest przeciwwskazany u pacjentów, którzy wykazują nadwrażliwość na furosemid lub inne związki sulfonamidowe. Może to prowadzić do reakcji alergicznych, które mogą być groźne dla zdrowia.

Hipowolemia lub odwodnienie

Przy hipowolemii lub odwodnieniu stosowanie furosemidu może prowadzić do dalszego pogorszenia stanu pacjenta. W takich przypadkach konieczne jest wcześniejsze wyrównanie poziomu płynów w organizmie.

Niewydolność nerek z anurią

Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z niewydolnością nerek, u których występuje anuria, czyli brak produkcji moczu. W takim przypadku działanie leku jest nieskuteczne, a jego stosowanie nie przyniesie oczekiwanych rezultatów.

Interakcje z innymi lekami

Leki przeciwnadciśnieniowe

Furosemid może nasilać działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych, co może prowadzić do nadmiernego obniżenia ciśnienia krwi. Zaleca się ostrożne monitorowanie ciśnienia krwi i dostosowywanie dawek leków, aby uniknąć hipotensji.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)

Stosowanie furosemidu wraz z NLPZ, takimi jak ibuprofen czy aspiryna, może zmniejszać jego działanie moczopędne. Interakcja ta wynika ze zmniejszenia przepływu krwi przez nerki, co może prowadzić do zatrzymania płynów w organizmie.

Antybiotyki aminoglikozydowe

Furosemid w połączeniu z antybiotykami aminoglikozydowymi, takimi jak gentamycyna, może zwiększać ryzyko uszkodzenia nerek oraz ototoksyczności. Wskazane jest unikanie jednoczesnego stosowania tych leków, chyba że korzyści przeważają nad ryzykiem.

Możliwe działania niepożądane

Zmiany elektrolitowe

Furosemid może powodować zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia (niedobór potasu) czy hiponatremia (niedobór sodu). Mogą one prowadzić do osłabienia mięśni, arytmii serca czy nawet poważniejszych powikłań neurologicznych.

Reakcje alergiczne

Możliwe są reakcje alergiczne, takie jak wysypka, świąd czy rzadziej obrzęk naczynioruchowy. W przypadku wystąpienia objawów alergii, należy natychmiast przerwać stosowanie leku i skonsultować się z lekarzem.

Zaburzenia ze strony układu pokarmowego

U niektórych pacjentów mogą wystąpić dolegliwości ze strony układu pokarmowego, takie jak nudności, wymioty, biegunka czy ból brzucha. Objawy te zazwyczaj są łagodne i ustępują po zmniejszeniu dawki.

Stosowanie z jedzeniem i piciem

Wpływ jedzenia na wchłanianie

Furosemid można przyjmować zarówno na czczo, jak i z jedzeniem. Spożycie posiłków może nieznacznie opóźniać początek działania leku, ale nie wpływa znacząco na jego skuteczność.

Alkohol i furosemid

Spożywanie alkoholu podczas stosowania furosemidu może zwiększać ryzyko wystąpienia zawrotów głowy i obniżenia ciśnienia krwi. Zaleca się unikanie alkoholu lub jego spożywanie w minimalnych ilościach.

Ostrzeżenia i środki ostrożności

Pacjenci z zaburzeniami elektrolitowymi

Pacjenci z istniejącymi zaburzeniami elektrolitowymi powinni stosować furosemid z ostrożnością. Konieczne jest regularne monitorowanie poziomów elektrolitów oraz, jeśli to konieczne, suplementacja potasu lub magnezu.

Osoby w podeszłym wieku

Osoby starsze mogą być bardziej wrażliwe na działanie furosemidu, co może prowadzić do większego ryzyka odwodnienia oraz zaburzeń elektrolitowych. Zaleca się stosowanie niższych dawek początkowych i regularne monitorowanie stanu zdrowia.

Kobiety w ciąży i karmiące piersią

Furosemid powinien być stosowany w czasie ciąży tylko wtedy, gdy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Lek przenika do mleka matki, dlatego jego stosowanie w okresie karmienia piersią powinno być dokładnie rozważone i najlepiej konsultowane z lekarzem.